Najlepsze dania to takie, które robi się w pięć minut. No dobrze; makaron gotował się osiem! I w ciągu tych ośmiu minut posiekałam natkę pietruszki, wrzuciłam do blendera, dodałam migdały, ser, oliwę i przyprawy oraz stosownie do całego zamieszania ubrudziłam kuchnię. Makaron wybrałam wcześniej; dylemat czy wybrać klasyka z pszenicy durum czy bezglutenowy w kolorze buraka trwał skandalicznie długo więc nie będę o tym pisać. Teraz pora na Was.
To jest dobre.
To jest bardzo bardzo dobre!
Tak smaczne, że w ogóle można darować sobie makaron i jeść łyżką na wyścigi! Do dzieła!
SKŁADNIKI
2 pęczki natki pietruszki
ok. 100 g migdałów (obranych!) lub orzechów np. brazylijskich, nerkowców itp.
ok. 100 g sera – parmezan, grana padano, bursztyn itp.
1 ząbek czosnku (mały!)
1 łyżeczka soku z cytryny
¼ do 1/3 szklanki oliwy z pierwszego tłoczenia
do smaku: sól i pieprz, 1/3 łyżeczki kuminu (można pominąć)
*woda – od ½ do 1 szklanki
Do podania: makaron, najlepiej spaghetti ugotowany wg przepisu
WYKONANIE
No cóż, po prostu wrzućcie wszystkie składniki do blendera i porządnie nim zakręćcie.
*Jedyna uwaga: po dodaniu samej oliwy pesto będzie (za) gęste. Teoretycznie powinno się dolewać oliwy aż do uzyskania pożądanej gęstości, ale teraz wyobraźcie sobie te wszystkie kalorie i to jak je pompujecie w swój obiad. Trochę słabo; w końcu nie poszliśmy na big maca, a przecież mogliśmy. Mieszając składniki dolewajcie więc wody, aż uznacie, że jest to sos, który swobodnie oblepi makaron i nie stanie w gardle. U mnie weszło ok ½ szklanki. Ugotowany makaron tak czy inaczej wciągnie nadmiar wilgoci i sos zgęstnieje. Smacznego.
